Een vis zwemt in de zee en roept alsmaar: water water, waar is het water. Een passerende zeester kijkt hem vreemd aan en zegt: " Het water is overal om je heen, kijk dan!"
De vis kijkt een beetje verbaasd en zegt: "Ik zie helemaal niets, niets, ik zoek water!" De zeester kijkt hem een beetje meewarig aan en zegt dan: "Je zoekt teveel naar datgene wat altijd al aanwezig is, waar jij ook bent. Zonder water zou je niet kunnen leven en zwemmen!"
De vis opent zijn ogen, spert zijn kieuwen en beseft dat hij heel veel tijd heeft verdaan met het hervinden wat altijd al onder zijn neus bevond en vraagt zich af wanneer hij dat besef verloren is.
Zo gaat het ook vaak met liefde, vriendschap. Soms nemen we het voor lief en soms zijn we zo gefocust op het vinden ervan om een leegte te vullen dat we niet zien en voelen dat liefde altijd voor het oprapen ligt, je hoeft alleen maar stil te staan en te beseffen dat je het ademt, leeft en zelf ook geeft. Liefde is een essentiële levensbehoefte maar teveel streven naar het verkrijgen ervan zorgt dat je het niet meer herkent wanneer het je in de ogen aanstaart. En zoveel hoef je er niet voor te doen, te ademen, te geven, te zien en vooral zo nu en dan stil staan en accepteren dat er nooit een tekort aan is, als je wilt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie!