Tevreden

Thema van de dag. Sneeuw? Zon? Wijn? Liever iets luchtigs? Zou wel mogen na de vorige, toch enigszins introspectieve serieuzere zaken. Waarom kost het zoveel moeite om over iets positiefs te schrijven. Of positief over iets nieuws.

Miss Montreal heeft bijvoorbeeld een heel leuk vrolijk liedje geschreven over Kerst vieren alleen.  Doesn’t have to be a bad thing.. Christmas as you like! Het is haar in ieder geval gelukt om positief te zingen over iets wat velen niet als positief of blij ervaren. Dan moet ik het ook kunnen, ben tenslotte 15 jaar ouder en echt wel wijzer. Toch?

Ik dacht tijdens het uitlaten van de hond dat ik in mijn 20-er jaren volgens mij helemaal geen last had van woehoe ik ben dan alleen of ik vind mijn baan weeeer niet leuk.  Zou ik er dan niet mee bezig geweest zijn? Had ik toen wel genoeg aan mezelf? Zat ik toen in mijn zgn Chi? Nee, ik kan me echt geen enkel moment herinneren dat ik violen op de achtergrond hoorde klagen terwijl ik treurige gedachten had over mijn vrijgezellenstatus, zingeving, geduld. Nee, vrijgezellenstatus was een wereld aan mogelijkheden, zingeving vond ik in mijn studie en geduld (mn het ontbreken daarvan) was gewoon ambitie.

Ik kwam vandaag in het park een dame tegen die ik al vaker heb gesproken. Zij is leeftijdsloos maar ik schat haar 71,5. Heeft veel lichamelijke onvolkomenheden en moet vaak naar het ziekenhuis. Het is een van de meest positieve mensen die ik de afgelopen tijd heb ontmoet. Toen ik haar vroeg hoe het ging, liet ze me weten dat ze veel baat heeft bij Tai Chi. Ze is eindelijk in contact met haar innerlijke kracht. Ze beoefent deze vorm van meditatie nu 3 jaar en ze heeft net onder de knie hoe ze de oefening ‘loslaten’ moet doen. 3 Jaar. Shit. Ik hoop dat dat ver boven het landelijk gemiddelde ligt. Zij die de Zen zelve is, mediteert, ontwikkeld is, liefdevol en open in het leven staat en met haar lover  op de motor gaat toeren (sic). 3 Jaar. Ik vroeg haar of de bedrevenheid in het loslaten dan niet makkelijker gaat naarmate men ouder wordt, waarom lijkt het toch zo lastig?

Ja, geduld komt met de jaren (en zij kan het weten, ze is net als ik een vurige dame) maar loslaten is een vaardigheid die op elke leeftijd geleerd kan worden. Sommigen krijgen de aangeboren programmering mee maar velen klampen zich lang vast aan alles wat een schijnzekerheid met zich meebrengt, alsof het moeilijker is gelukkig te zijn door los te laten dan je ongelukkig te voelen met alle troep  die je verzamelt hebt in je rugzak. Geluk lijkt ongrijpbaar en weggelegd voor de happy few maar ongeluk is altijd wel ergens te vinden.

Ik denk dat de kunst van het loslaten en geluk ervaren inderdaad te maken heeft met het vinden van je innerlijke kracht, je  Chi, je Yin/Yang balans, je Zijn, dat Ene, hoe je het wilt noemen. Het is weten wie je bent, liefdevol naar jezelf zijn, zacht zijn zonder weggeblazen te worden. Volgens mij is het tevredenheid, een schaars goed in onze individuele materialistisch georiënteerde wereld.

Inschrijven Tai Chi mogelijk elke maandag om 17.06 in de gymzaal op de hoek. Komt allen.

Geduld

Geduld hoor ik te hebben. Een mooie eigenschap, zat hij maar op mijn harde schijf dan zou ik niet zo vaak kortsluiting hebben. Nu is het niet zo dat ik een kort lontje heb. Helemaal niet zelfs, ik zou best wat eerder een grens aan kunnen geven. Maar goed, daar heb ik me al suf mee geoefend dus pakken we nu het Geduld aan.

Al jaren roept mijn omgeving tegen mij dat ik het moet hebben. Niet omdat ze gek van mij worden maar omdat ze mij het GUNNEN. Ze zien mij worstelen op dit gebied en worden er moe van. Even de zaken op een rij zetten want ik ziet het niet altijd helder. Hoe zit het nou met mij in mijn houtgreep met Geduld?

Geduld met anderen: check. Prima in orde. Geduld met de chihuahua: check , in the pocket, zindelijk gemaakt en al. Geduld met kinderen: check. Geduld in de file, jazeker,  dank zij Zen: check. Geen problemen dus eigenlijk. O, wacht. Geduld met mezelf. Tja. Minpuntje. Eigenlijk een hiaat in mijn karakter. Ik schijn het maar niet voor elkaar te krijgen aan de ene kant dromen te willen vervullen door veel zaadjes her en der te planten en dan rustig af te wachten tot er iets gaat ontkiemen, groeien, bloeien om vervolgens te kunnen oogsten. Zit je toch al snel weer een paar seizoenen verder. Ik ben dan alweer teleurgesteld omdat ik het gevoel heb van alles te zijn misgelopen.

Niet om nu van deze kwestie de schuld aan een ander te geven maar ik ben toch zeker een product van de instant maatschappij. Ik ben in de war. Een varken doet er niet meer zijn hele leven over om klaar voor de slacht te zijn, paar maandjes en hoppa. Bij de Intratuin kun je gewoon zaadjes voor klavertjes vier kopen die in een dag uit die pot piepen: instant geluk. Zelfs je eigen dromen hoef je niet meer te realiseren, daar regel je een mannetje voor via het internet.

Als ik iets echt wil, verwacht ik gewoon dat het ook gebeurt. En snel. Want waarom zou het niet net zo snel gaan als de meeste dingen in de wereld om mij heen? Als het niet meteen lukt, ligt het aan mij. Waar ik dan zo’n haast mee heb?

Ik wil weten dat alles goed komt. Voer voor psychologen die vragen wat  ‘alles’ is en wat  er nu dan niet goed is dan? Ik wil weten hoe het zit met zingeving, waarom ben ik op aarde, wat is mijn doel, wanneer komt die prins in de witte Ferrari? Daar kan ik nou zo ontzettend ongeduldig over doen. Wanneer wordt het me nou een duidelijk? Het lijkt wel of ik zit te wachten op een grote onthulling, als een kind op pakjesavond vol verwachting over wat er voor hem in het verschiet ligt. Wanneer krijg ik wat mij toekomt?

Ik voldoe aan de randvoorwaarden van geluk, mag niet klagen. Ik ben gezond, heb een leuk sociaal leven, leuk werk, een hond, een mooie auto, mooi huis, ben zelfstandig en vrij.  Deze verworvenheden zijn niet van de ene op de andere dag in mijn leven gekomen. Ha zie hier de bewijsvoering dat geduld  hebben voor mij niet onmogelijk is. Hierbij moet ik wel toegeven dat mijn geduld danig op de proef is gesteld  met die hond en had ik misschien beter een cavia kunnen nemen. Maar  wanneer mijn ongeduld weer opspeelt,  vergeet ik  voor het gemak even dat het realiseren van deze onderdelen in mijn leven niet instant zijn geweest. Hoe nu verder?

Geduld. Ja en blijven zaaien natuurlijk. Maar ook in de buurt blijven om af en toe de kiemen te bewateren, ertegen praten, leven inblazen. Met geduld natuurlijk want dat opgeblazen varkensvlees smaakt natuurlijk ook nergens naar los van het feit dat ik kan zeggen ce n’est pas une varken en die klavertjes zijn ook maar nep. Daar is nog niet genoeg tegen gepraat om geluk te brengen. Geduld en je zal zien waar het pad dat je aan het betegelen en beplanten bent naar toe leidt. Geduld. En neem ook nog eens de tijd om ervan te genieten, dit is het leven dat je maar een keer leeft.

Ipse Dixit.

Keep it cool

Ben dit jaar 40 geworden. Life changing event zeggen ze. Nou, alleen als je dat er zelf van maakt. Reden voor een Groot Feest. Wanneer de confetti gevallen is, de slingers uitgeslingerd en de glazen leeg zijn, zijn er zeker nog 40 jaar over om na te denken over wat er nou echt veranderd is sinds die datum.

Ik ben nog steeds unhappy single. Ik heb nog steeds kledingmaat 38 en schoenmaat 39. Mijn haar is nog steeds niet grijs, op mijn hoofd dan. Mijn favoriete sport is nog steeds rondjes lopen in mijn eigen hoofd. Dus what’s new?

Ik behoor tot de Mevrouwen. Jazeker, en ze zeggen u tegen mij. Wie? De studenten aan wie ik trainingen geef bijvoorbeeld. Tja. Vraag ik een student van 20 of ze mij nou als oud iemand ziet, je weet wel als in gedateerd maar toch nog wel met nieuwe hippe halfhoge Adidasjes. Nee hoor, niet echt oud. Hm. Dan was die jongen met wie ik in de vrijgezellenvakantieclubinChina zat eerlijk. “Ja  best oud “zei hij, “een soort lieve tante. “ maar sexy, nee.

Dat geeft te denken. Wil ik wel sexy zijn voor die doelgroep van 20-ers? Voor veel mannen schijnt het goed te werken die bevestiging. Ikzelf ga toch meer voor het (hier komt ie) karakter enzo. Ofschoon ik al jaren roep dat ik na mijn dertigste alleen nog maar voor het uiterlijk ga omdat het innerlijk zo vaak tegenvalt. Allemaal stoer doenerij van mijn kant.

Ik heb een leuke man ontmoet, zo op het scheiden van het dertigtijdperk. Veelbelovend. Onze relatie ook dacht ik. Blijkt hij een 33-er te zijn met een midlife crisis. Die komen ook steeds vroeger valt mij op. Weet niet wat hij met zijn leven wil. Maakt mij niet uit, wil ik best met hem uitzoeken hoor, ik hoef geen kant en klaar product. Lukt het mij in dit geval de zaken positief te bekijken, blijft de man in kwestie achter. Loopt dan nooit iets synchroon in mijn leven?

40 Dus en niet zoekende. Nee,  ik zoek niet meer. Ik BEN. Geen internet daten voor mij, chatten in dark rooms, zoeken naar die Ene. Ik besteed liever tijd aan het vinden van dat Ene in mijzelf. De enige persoon die mij kan maken en breken ben ikzelf. Ik wil dus dat Ene in mijzelf vinden waardoor ik zoveel mogelijk gelukkig ben in dit leven, lekker autonoom. Dan is er namelijk ook veel te geven en voelt het niet als armoe wanneer mijn omgeving even niet thuis geeft op het liefdesvlak. Ik weet verder ook niet welke vorm mijn leven verder zal aannemen maar mijn doel is duidelijk: gelukkig zijn, goed zijn voor anderen door ze verder te helpen en te inspireren, rust te voelen in lijf en geest en vooral ook Vrij Zijn.

Niet zoekende. Wel verlangend naar de dag van morgen, de beloftes van betere tijden, de hoop op liefde. Niet zoekende. Nee. Helemaal niet zoekende. Ik ben.

Alleen.

Toch nog maar eens dat boek van de Dalai Lama lezen.

Egostrippen: het begin

Rondjes lopen in mijn hoofd. Dat is de topsport waar ik mijzelf al jaren mee zoet hou. Het is ook de enige sport die ik volhou, elke dag weer..alsof ik niets beters te doen heb zou je denken. Maar goed, het is in ieder geval iets waar ik goed in ben, dat is zeker. MAAR IK WIL ERVAN AF!

Dus lees ik over de kunst van het geluk, iets waar de Dalai Lama goed in is. Prima boek, hoopgevend en zeker nuttig. Wat mij en velen met mij, aanspreekt van de Dalai Lama is de eenvoud waarmee hij Grote Problemen weet te downsizen tot een logisch oorzaak en gevolg denken. Vaak komt hij ook nog met een oplossing voor de aanpak van Het Probleem. Daar kan ik wat mee en vol overgave pas ik mededogen toe, oefen ik de kunst van het geduld, de kunst van het relativeren, de kunst van het blij zijn met wat ik heb. Wat heb ik dan? Alles is toch schijnzekerheid in het leven. De ene dag heb je een man, de andere dag niet. De ene dag heb je werk, de andere dag niet. Eindelijk heb je geld, komt de Euro conversie en heb je het weer niet. Als de meeste dingen in het leven zijn gebaseerd op de wankele wereld van de Werkelijkheid, wat is dan nog zeker?

Zeker kun je zijn van je bestaan, wanneer je dit per dag beleeft. Wat morgen is, is onzeker, totdat het in het nu verschijnt. Dit betekent dus dat morgen de belofte draagt van mogelijkheden. In mijn geval voelt het als de belofte van onzekerheden. Waarom kan ik nou niet gewoon denken zoals ik ook over het weer denk?  Ik luister niet naar de voorspellingen maar wanneer de zon schijnt is het een extra kadootje dat de dag mij brengt. Paralli parallella, tum tum ta ta zei mijn leraar Latijn vroeger. Voor de lezer wil dit zoveel zeggen als: pas dit paradigma toe op andere zaken en tralalala, de Dalai Lama is er niks bij.

Ok. Nu ben ik in het dagelijks leven coach en therapeut, yes life plays tricks on you. En ik kan er donder op zeggen, de mensen die mijn pad kruisen in de praktijk mag ik al die zaken spiegelen waar ik zelf topsport in bedrijf. Heb ik die ochtend nog wat moeite om mijn bed uit te komen in verband met de blindheid om de mogelijkheden van de dag te zien, komt prompt een man de praktijk binnen die ik mag overtuigen van het belang van regelmaat in opstaan, ontbijt en de wereld ingaan. Leuk. Leuk als dat een keer gebeurd maar wat nou als er een patroon ontstaat? Wil het Universum mij iets duidelijk maken?

Want ik denk echt dat het Universum, ofwel Boven zoals ik het noem, wel degelijk ons een handje helpt in lastige tijden. Ik stel mij zo voor dat een aantal engeltjes die over de rand van een wolk kijkt naar de wereld en tegen elkaar zegt:  ha die dame zullen we eens een poets bakken!  Ze loopt toch zo te piekeren en te zoeken naar antwoorden op hoe uit een negatieve spiraal te komen? We sturen vandaag Bas op haar af. Bas heeft woedeaanvallen en vindt zichzelf slachtoffer bij van alles en nog wat. Laat haar daar maar eens lekker in duiken en de goede man helpen de wereld positief te bekijken. Kan ze zelf ook nog eens wat opsteken, anders blijft het maar theorie voor dat meisje.’

En voordat ik het zelf in de gaten heb, citeer ik de Dalai Lama, maak ik van Bas zijn ogenschijnlijk onoverkomelijke problemen een meer eenvoudige vertaling en draag ik positieve energie aan vanuit mededogen, geduld en de liefdevolle wens dat hij weer wat licht mag gaan zien aan de horizon. Ik dank Boven dat ik hem mag helpen en besef mij weer eens dat het leven toch wonderlijk in elkaar zit.

Waar kan ik zeker van zijn? Ik kan zeker zijn van mijn wil en wens een goed mens te zijn en ik probeer telkens weer de volgende dag met kinderlijke nieuwsgierigheid tegemoet te zien, blind voor demonen en ongevoelig voor irreële angsten want demonen bestaan niet en de meeste angsten komen uit je eigen onwerkelijkheid voort.

Voor vandaag heb ik genoeg gesport, tijd om uit te rusten en het licht even uit te doen in de bovenkamer.

Boos

Ik ben nu ook zo iemand, die uit sociale armoede naar een publieke plek gaat. Niet om te praten, ook niet om aangesproken te worden (al zou dat best leuk zijn maar niet erg Westers). Gewoon, om andere geluiden te horen dan het geblaf van mijn hond, het draaien van mijn wasmachine en de stilte van de telefoon.

Ik ga met mijn laptop onder mijn arm door de sneeuwstorm naar buiten. Eerst dacht ik de bibliotheek te gaan bezoeken. Toch maar niet gedaan, boeken zijn leuk maar kunnen ook onrust brengen. Er is zoveel wat ik nog niet weet en dat staat voor het grootste deel in boeken. Dan maar naar het café op de hoek. Hebben ze geen WIFI dus kom ik ook niet in de verleiding toe te geven aan mijn uitstelgedrag. Ik ga cold turkey, ik ga ..o wacht, even afgeleid door binnenkomende bezoekers. Misschien was 12.17 ook niet het juiste tijdstip om rustig te schrijven in een café.  Waar komt die onrust vandaan?

Ik ben boos. Dat ben ik niet vaak en dat kost me eigenlijk ook moeite. Ik ben boos en teleurgesteld in een paar mensen. Komt dat omdat mijn verwachtingen te hoog waren? Of gewoon niet realistisch? Mijn verwachtingen waren in ieder geval niet conform de werkelijkheid van deze personen en ze konden of wilden er niet aan beantwoorden. Mooi gezegd allemaal. Maar ik blijf toch boos. Huilen heeft niet geholpen, gaf maar kort verlichting en dikke ogen. Praten erover ben ik ook zat en ik merk het schrijven ook.

Gaat het hier dan om accepteren en loslaten? Komt vergeving er ook bij kijken? Accepteren dat iets niet gaat zoals jij dat wil heeft vaak met ego en trots te maken. Ik accepteer dat ik (de almachtige M) niet gedaan krijg wat ik wil, volgens mijn normen en waarden. Ik laat los dat mijn visie van eerlijkheid en rechtvaardigheid en logisch menselijk gedrag niet overeenkomt met wat ik daadwerkelijk ervaar in mijn omgeving. En toch boos zijn he?

Dat is onmacht.  Maar ik kan ervoor kiezen de hele kwestie los te laten, te bedenken dat ik heb gedaan wat ik kon en wilde en dat het niet gelopen is zoals ik hoopte en verwachtte. Jammer dan. Hmm. Nog eens, JAMMER DAN.  De boosheid is zo hardnekkig omdat ik ben gekwetst in mijn persoonlijkheid, mijn ego dus.  Het ego is voor het voortbestaan ervan echter niet afhankelijk van de goedkeuring van anderen, het wordt er slechts door gevoed . Omdat ik het blijkbaar zelf niet genoeg te eten geef, maakt het mij dus kwetsbaarder dan zou hoeven.

Ik was boos. Omdat ik mijn ego heb laten kwetsen door anderen, ik ben te ver van mezelf afgeraakt en heb het ego aan haar lot overgelaten op momenten dat dit niet verstandig was. Vandaag in het café op de hoek nodig ik mijn gekwetste zelf uit een Latte met mij te drinken en hoop ik nee, ga ik ervan uit dat mijn ego mij vergeeft en we samen de narigheid van deze week, de mensen die ermee te maken hebben, kunnen loslaten en accepteren dat  we het in eerste instantie met ons tweeën moeten doen. Niet tegen de anderen maar bij voorkeur in harmonie, met respect voor ieders grenzen.

Plaats Tijd Moment

Ken je dat? De persoon op wie je verliefd bent laat je weten dat je perfect bent. Zou zijn. Helaas, het is niet het juiste Moment. Niet het juiste Moment. De Tijd is goed, de Plaats ook. Het Moment alleen niet. 33,3333% foutscore.

De eerste keer dat een Lief mij dit liet weten, keek ik verbaasd. Niet zozeer door de mededeling dat het over was, of onmogelijk, nee, door de opsomming van deze factoren binnen zijn argument. Hij gelooft dat een succesvolle relationele start voldoet aan drie voorwaarden, uitgedrukt in Tijd Plaats en Moment (T/P/M)

(T/P/M): Ik worstel met die combinatie mag je weten. Tijd is gelijk aan een  Moment want Moment is een eenheid die bestaat per definitie van Tijd, zonder Tijd geen Moment. Tijd is perceptie en geen absoluut begrip. Tijd is naast hoogte breedte en lengte (ruimteaanduiding) de vierde dimensie die een gebeurtenis aangeeft en een uitvinding van de mens. Het is een rationele manier om de omgeving naar zijn hand te zetten

Met de Plaats van mijn ontmoeting met mijn Lief zat het volgens hem wel goed, die zit volgens zijn berekening binnen de 66,666% positieve randvoorwaarden waaraan de start van ons samenzijn voldeed. Hij zal gedacht hebben aan het tropisch eiland waar wij elkaar voor het eerst gezien hebben.  Toch ga ik nog even door op de definitie van Plaats in ruimte. De plaats van iets wordt weergegeven door coördinaten  in lengte en breedte  en hoogte ofwel de eerste drie dimensies die ruimte aangeven. Tijd is de vierde dimensie, een gebeurtenis heeft dus een plaats in de ruimte-tijd (Minkowski-ruimte) volgens de traditionele natuurkunde. Uit bovenstaande kan worden geconcludeerd dat er overeenkomsten en afhankelijkheden zijn tussen tijd en ruimte, het een bestaat  niet zonder het ander, gebeurtenissen moeten daarom relatief ten opzichte van T/P/M worden bekeken.

Mijn lief heeft de ontmoeting langs de assen T/P/M gelegd en geconcludeerd dat aan de randvoorwaarde M niet werd voldaan. Aangezien M=T, voldoet de ontmoeting eigenlijk niet aan 66,6666% van de randvoorwaarden. Gezien de afhankelijkheid van P van de factoren T en M ziet het er triest uit voor de succesvolle groei van mijn liefdesavontuur.

Had het voor ons ook anders kunnen uitpakken als we de uitvinding tijd anders hadden toegepast? Was mijn Lief dan een andere mening toegedaan? Zou het Moment dan wel goed geweest zijn? Volgens de huidige kalender hebben  mijn Lief en ik elkaar ontmoet in April. De vierde maand van het kalenderjaar. Het  Juliaanse kalenderjaar wel te verstaan, gebaseerd op de stand van de zon. Volgens de afgeschafte Romeinse Maan kalender zouden wij elkaar in de tweede maand van het kalenderjaar hebben ontmoet. Had de wereld zich nog op de Plaats (lengte ,breedte afstand ) van de van de Maan georiënteerd voor het bepalen van de Tijd en Moment had het misschien wel goed gezeten tussen mijn Lief en mij. De Zon is tussenbeide gekomen en is er mede debet aan dat ik mijn Lief op een ander Moment heb ontmoet. Of  ik kan kalenderregisseur Julius Caesar beschuldigen van ongewenste bemoeienissen.

Daarin sta ik niet helemaal alleen.