Tevreden

Thema van de dag. Sneeuw? Zon? Wijn? Liever iets luchtigs? Zou wel mogen na de vorige, toch enigszins introspectieve serieuzere zaken. Waarom kost het zoveel moeite om over iets positiefs te schrijven. Of positief over iets nieuws.

Miss Montreal heeft bijvoorbeeld een heel leuk vrolijk liedje geschreven over Kerst vieren alleen.  Doesn’t have to be a bad thing.. Christmas as you like! Het is haar in ieder geval gelukt om positief te zingen over iets wat velen niet als positief of blij ervaren. Dan moet ik het ook kunnen, ben tenslotte 15 jaar ouder en echt wel wijzer. Toch?

Ik dacht tijdens het uitlaten van de hond dat ik in mijn 20-er jaren volgens mij helemaal geen last had van woehoe ik ben dan alleen of ik vind mijn baan weeeer niet leuk.  Zou ik er dan niet mee bezig geweest zijn? Had ik toen wel genoeg aan mezelf? Zat ik toen in mijn zgn Chi? Nee, ik kan me echt geen enkel moment herinneren dat ik violen op de achtergrond hoorde klagen terwijl ik treurige gedachten had over mijn vrijgezellenstatus, zingeving, geduld. Nee, vrijgezellenstatus was een wereld aan mogelijkheden, zingeving vond ik in mijn studie en geduld (mn het ontbreken daarvan) was gewoon ambitie.

Ik kwam vandaag in het park een dame tegen die ik al vaker heb gesproken. Zij is leeftijdsloos maar ik schat haar 71,5. Heeft veel lichamelijke onvolkomenheden en moet vaak naar het ziekenhuis. Het is een van de meest positieve mensen die ik de afgelopen tijd heb ontmoet. Toen ik haar vroeg hoe het ging, liet ze me weten dat ze veel baat heeft bij Tai Chi. Ze is eindelijk in contact met haar innerlijke kracht. Ze beoefent deze vorm van meditatie nu 3 jaar en ze heeft net onder de knie hoe ze de oefening ‘loslaten’ moet doen. 3 Jaar. Shit. Ik hoop dat dat ver boven het landelijk gemiddelde ligt. Zij die de Zen zelve is, mediteert, ontwikkeld is, liefdevol en open in het leven staat en met haar lover  op de motor gaat toeren (sic). 3 Jaar. Ik vroeg haar of de bedrevenheid in het loslaten dan niet makkelijker gaat naarmate men ouder wordt, waarom lijkt het toch zo lastig?

Ja, geduld komt met de jaren (en zij kan het weten, ze is net als ik een vurige dame) maar loslaten is een vaardigheid die op elke leeftijd geleerd kan worden. Sommigen krijgen de aangeboren programmering mee maar velen klampen zich lang vast aan alles wat een schijnzekerheid met zich meebrengt, alsof het moeilijker is gelukkig te zijn door los te laten dan je ongelukkig te voelen met alle troep  die je verzamelt hebt in je rugzak. Geluk lijkt ongrijpbaar en weggelegd voor de happy few maar ongeluk is altijd wel ergens te vinden.

Ik denk dat de kunst van het loslaten en geluk ervaren inderdaad te maken heeft met het vinden van je innerlijke kracht, je  Chi, je Yin/Yang balans, je Zijn, dat Ene, hoe je het wilt noemen. Het is weten wie je bent, liefdevol naar jezelf zijn, zacht zijn zonder weggeblazen te worden. Volgens mij is het tevredenheid, een schaars goed in onze individuele materialistisch georiënteerde wereld.

Inschrijven Tai Chi mogelijk elke maandag om 17.06 in de gymzaal op de hoek. Komt allen.