Boos

Ik ben nu ook zo iemand, die uit sociale armoede naar een publieke plek gaat. Niet om te praten, ook niet om aangesproken te worden (al zou dat best leuk zijn maar niet erg Westers). Gewoon, om andere geluiden te horen dan het geblaf van mijn hond, het draaien van mijn wasmachine en de stilte van de telefoon.

Ik ga met mijn laptop onder mijn arm door de sneeuwstorm naar buiten. Eerst dacht ik de bibliotheek te gaan bezoeken. Toch maar niet gedaan, boeken zijn leuk maar kunnen ook onrust brengen. Er is zoveel wat ik nog niet weet en dat staat voor het grootste deel in boeken. Dan maar naar het café op de hoek. Hebben ze geen WIFI dus kom ik ook niet in de verleiding toe te geven aan mijn uitstelgedrag. Ik ga cold turkey, ik ga ..o wacht, even afgeleid door binnenkomende bezoekers. Misschien was 12.17 ook niet het juiste tijdstip om rustig te schrijven in een café.  Waar komt die onrust vandaan?

Ik ben boos. Dat ben ik niet vaak en dat kost me eigenlijk ook moeite. Ik ben boos en teleurgesteld in een paar mensen. Komt dat omdat mijn verwachtingen te hoog waren? Of gewoon niet realistisch? Mijn verwachtingen waren in ieder geval niet conform de werkelijkheid van deze personen en ze konden of wilden er niet aan beantwoorden. Mooi gezegd allemaal. Maar ik blijf toch boos. Huilen heeft niet geholpen, gaf maar kort verlichting en dikke ogen. Praten erover ben ik ook zat en ik merk het schrijven ook.

Gaat het hier dan om accepteren en loslaten? Komt vergeving er ook bij kijken? Accepteren dat iets niet gaat zoals jij dat wil heeft vaak met ego en trots te maken. Ik accepteer dat ik (de almachtige M) niet gedaan krijg wat ik wil, volgens mijn normen en waarden. Ik laat los dat mijn visie van eerlijkheid en rechtvaardigheid en logisch menselijk gedrag niet overeenkomt met wat ik daadwerkelijk ervaar in mijn omgeving. En toch boos zijn he?

Dat is onmacht.  Maar ik kan ervoor kiezen de hele kwestie los te laten, te bedenken dat ik heb gedaan wat ik kon en wilde en dat het niet gelopen is zoals ik hoopte en verwachtte. Jammer dan. Hmm. Nog eens, JAMMER DAN.  De boosheid is zo hardnekkig omdat ik ben gekwetst in mijn persoonlijkheid, mijn ego dus.  Het ego is voor het voortbestaan ervan echter niet afhankelijk van de goedkeuring van anderen, het wordt er slechts door gevoed . Omdat ik het blijkbaar zelf niet genoeg te eten geef, maakt het mij dus kwetsbaarder dan zou hoeven.

Ik was boos. Omdat ik mijn ego heb laten kwetsen door anderen, ik ben te ver van mezelf afgeraakt en heb het ego aan haar lot overgelaten op momenten dat dit niet verstandig was. Vandaag in het café op de hoek nodig ik mijn gekwetste zelf uit een Latte met mij te drinken en hoop ik nee, ga ik ervan uit dat mijn ego mij vergeeft en we samen de narigheid van deze week, de mensen die ermee te maken hebben, kunnen loslaten en accepteren dat  we het in eerste instantie met ons tweeën moeten doen. Niet tegen de anderen maar bij voorkeur in harmonie, met respect voor ieders grenzen.